Een reis vol zon, voetbal en onverwachte wendingen

De reis begon op een zonnige ochtend, met de auto volgeladen en de stemming goed. Vier uur rijden stond er op de planning – een flinke tocht, maar eigenlijk ging het verrassend soepel. De sfeer zat er meteen in, want we waren echt een leuk team samen, moeder en zoon. Dat scheelt echt: als je samen lacht onderweg, lijkt de tijd minder lang te duren. Finn zat op de achterbank al te bedenken wat hij allemaal zou doen zodra we zouden aankomen.

Eenmaal aangekomen op de camping voelde het meteen goed. De plek was perfect: genoeg ruimte, gezelligheid, en het weer was ronduit fantastisch. We hadden een tent die meteen aanvoelde als een vakantiehuisje, zonder enige op- of aanmerkingen.
Overdag was het warm, precies goed voor buitenactiviteiten, en ’s avonds koelde het net genoeg af om lekker te slapen. En dat slapen… dat was misschien nog wel het grootste cadeautje van deze vakantie. Voor het eerst in anderhalf jaar sliep ik acht tot negen uur per nacht. Geen onrust, geen gedachten – gewoon diepe, herstellende slaap.

De eerste dagen waren vol activiteit. Finn vond zijn plek alsof hij er al weken woonde. Het voetbalveld werd zijn tweede huis. Hij kreeg zelfs complimenten van anderen over hoe goed hij speelde, en je zag hem groeien van trots. Hij stond op met voetbal, ging ermee slapen, en tussen door werd er gefietst, gezwommen en gelachen. We deden mee aan een kennismakingsspel waarbij ouders en kinderen samenwerkten. Het hoogtepunt? Ingewikkeld worden in toiletpapier tot een echte mummy. Onze creatie werd beloond met de maximale punten. En omdat het nooit te gek kan zijn op vakantie, maakten we daarna nog een groepsselfie – midden in het toiletgebouw.

Er waren ook georganiseerde activiteiten: kanoën met de groep, een gezellige barbecue, en voor Finn een spannende tocht naar de grotten. Hij ging mee terwijl ik er even niet bij kon zijn – en dat brengt mij bij de onverwachte wending van deze vakantie.

Op dag vier veranderde alles even. De pijn van mijn endometriose werd zo heftig dat ik naar het ziekenhuis moest. Er werd een infuus gelegd, en hoewel het een paar uur spannend was, mocht ik gelukkig dezelfde dag terug naar de camping. Een lieve campinggenoot ging met mij mee. Finn was opgevangen door andere ouders en had er nauwelijks iets van meegekregen.
Toen ik terugkwam bij de tent, stond Finn daar – breed lachend, met een waterpistool in de hand. “Ik pak even mijn waterpistool!” zei hij, alsof dát dé manier was om mama weer welkom te heten. En weet je? Het werkte. We lachten, en de spanning van die dag zakte weg.

De mooiste momenten zaten voor mij in de kleine dingen: de avonden samen in de tent. Als de temperatuur ’s avonds daalde, zaten we knus met thee en iets lekkers, spelend met het kaartspel Beverbende. Die één-op-één-momenten met Finn, terwijl buiten, de camping langzaam stil werd, zijn herinnerringen die ik koester. Hij wordt ouder, nu is hij nog 10 jaar, en ik weet dat hij op een dag liever met vrienden op pad gaat dan met zijn moeder. Maar deze vakantie hadden we nog dat stukje van “alleen wij
samen”, en daar ben ik intens dankbaar voor. Finn groeide deze week niet alleen in lengte maar ook in zelfstandigheid. Hij wilde niet meer bij de kleintjes spelen, maar koos zijn eigen pad. Toch bleef hij de hele tijd dichtbij, deel van ons kleine team. Alles bij elkaar was deze vakantie een mengeling van zon, sport, vriendschap, een onverwacht ziekenhuisbezoek en knusse avonden.
De organisatie was perfect, de plek precies goed, en ondanks dat ene hobbeltje in de weg, kijk ik er met een warm hart op terug. Want uiteindelijk draait het niet om een vlekkeloze week, maar om de herinneringen die je meeneemt – en ik weet dat ik er eentje aan mijn zoon heb gegeven die hij nog lang zal onthouden.

Deze vakantie vond plaats in de zomer van 2025